Jouw blauwdruk

#60: Poortenergie in de praktijk

Vaak wordt informatie in Human Design op een ongelooflijk demotiverende manier gebracht.
Nu zijn er ook wel enkele poorten in de BodyGraph die op het eerste gezicht de wenkbrauwen omhoog kunnen doen gaan, met namen als Wrijving, De Egoïst of Crisis, en bij de uitleg ervan de nadruk op de zogeheten ‘schaduwkant’. Dit gebeurde indertijd bewust. De grondlegger wílde shockeren en mensen ‘wakker schudden’; ons bereiken via ons ‘niet-zelf’.
Maar er ontvouwt zich een ander verhaal als je dieper kijkt naar het hele spectrum van mogelijkheden van een bepaalde energie of kwaliteit. Poort 60, de laatste van dit jaar, is hiervan één van de voornaamste voorbeelden. In deze korte serie ‘Aftellen’ naar het nieuwe Human Designjaar, dat overmorgen begint, staat als vierde de energie van ‘beperking’ en ‘aanvaarding’ centraal met Poort 60.
In het traditionele Human Design staat deze poort bekend als de energie van grenzen, structuur en beperking. Dat kan beklemmend voelen, als iemand je vertelt dat dit een belangrijke kwaliteit in jouw ontwerp is. Maar – zoals bij alles – er is ook een andere kant van het verhaal. De al eerder aangehaalde ‘schuifregelaar’ van 1 tot 10. Uit beperking worden namelijk mooie dingen geboren, en dús is dit ook de energie van verandering door creativiteit.
Je huis is veilig vanwege zijn muren (grenzen). Rivieren hebben oevers (structuren) nodig om te stromen. Sommige van de mooiste kunst ter wereld is gemaakt met restjes verf en kwasten die allang in de prullenbak hadden moeten liggen (beperking). Oftewel: noodzaak is de moeder van de uitvinding. Zonder beperkingen, grenzen en problemen is er geen behoefte aan creativiteit.
Hoe je de energie of kwaliteit van deze poort dus benadert zit ‘m in je houding ten opzichte van beperking. In het slechtste geval gebeurt er het volgende:

’Wanneer je voelt dat je beperkt bent, betekent dit dat je denkgeest je in de val heeft gelokt. In plaats van je van dit ongemak te bevrijden door het onder ogen te zien en te aanvaarden, zal je neiging zijn om zo snel mogelijk van het gevoel weg te rennen – en dat betekent dat je de koelkast opent, de tv aanzet of doelloos op je telefoon gaat scrollen’ *

Je kunt beperking ook gebruiken als een kans. Zoeken naar de mogelijkheden binnen de grenzen. En zien hoe de beperking het kader kan vormen van een kans, zoals oevers nodig zijn voor de rivier om te kunnen stromen.

De afgelopen jaren zijn we allemaal met beperking geconfronteerd. Door middel van een virus, door middel van een oorlog. Onze vrijheden werden beperkt, en op heel diverse manieren aanvaard – of bevochten. De hoge energieprijzen beperken velen van ons nu: we zetten de thermostaat niet meer zo hoog als we altijd gewend waren omdat we een torenhoge rekening niet kunnen betalen.
Iedereen gaat daar anders mee om. Ik heb deze poort zowel in mijn bewuste als onbewuste ontwerp gedefinieerd, wat betekent dat ‘aanvaarden van beperking’ iets is wat bij mij past. Ik zie niet zo gauw beperking of – in het andere uiterste geval – word er heel erg boos om en gooi dan mijn energie van provocatie in de strijd, ‘omdat ze niet kunnen toestaan dat anderen hun eigen gedragscodes of opvattingen overschrijden’ * Inderdaad. Dat. 😬
Maar over het algemeen kan ik denk ik wel zeggen dat het omgaan met en aanvaarden van beperking mijn (en onze) levensstijl is geworden sinds wij kozen voor een eenvoudig leven in een voormalig vakantiehuisje aan de Deense noordwestkust. De ‘beperkingen’ hier zijn juist de dingen die ons creatief maken in het bedenken van de eenvoudigste oplossing.
In het boek Gene Keys heet dit ‘de gave van het Realisme’:

‘We zetten onze ezel op, beginnen een bedrijf, (knappen een oud boerderijtje op), wat de vorm ook moge zijn, en gaan door het vuur. We weten niet wanneer of hoe of wat, maar vroeg of laat komt er een doorbraak. We hoeven alleen maar te beginnen, en het moet uit ons hart komen. Vroeg of laat, omdat we doen waar we in geloven en een structuur opbouwen, zal het geluk ons vinden’. *

De ‘grens’ in de vorm van ons kleine gele huis is inmiddels de veilige plek waar we liefst zoveel mogelijk tijd doorbrengen. Van een dood, kaal grasveld is onze tuin de afgelopen jaren omgevormd tot een op permacultuur gebaseerde natuurlijke moestuin, een ‘structuur’ die ons inmiddels op het gebied van kruiden, thee, fruit en natuurlijke apotheek zelfvoorzienend maakt. De ‘beperking’ van de leefruimte maakte het loslaten van veel spullen nodig, heel veel spullen… en dat voelt alleen maar als een bevrijding.
Ik durf dus wel te stellen dat het geluk ons wel gevonden heeft. Het schept in ieder geval alle vertrouwen voor wat voor toekomst dan ook, met wat voor verdere beperkingen dan ook.

(* al dan niet bewerkte citaten uit het boek Gene Keys)