Jouw blauwdruk

Mijn moeder in een ander perspectief (2)

Aan de hand van mijn moeders blauwdruk, die deze week 98 jaar geleden ter wereld kwam, geef ik deze dagen in het kort weer wat ik zoal ga beschrijven in Jouw Blauwdruk. Er achter komen dat mijn moeder net als ik een energietype Projector was, was een emotioneel moment van herkenning, en – belangrijk voor Projectors – ERKENNING.
Ook al is het dan met terugwerkende kracht; ik geloof in het nut van het helen van schaduwpatronen die al generaties lang hun soms verwoestende invloed kunnen hebben. Ook háár moeder was een Projector in een wereld vol Generators. Bij deze dus: mam, oma, ik zie jullie, en hoe waardevol jullie zijn geweest ❤️

En nu we het toch over generaties hebben:
Projectorkinderen moeten keer op keer hun waarde laten zien. Het grootste geschenk dat je een Projectorkind kunt geven, is een gevoel van hun eigen innerlijke wijsheid en waarde. Tja, dát ontbrak er dus duidelijk aan in mijn moeders jeugd. Of dat voor mijn oma óók gold, weet ik niet. Mijn moeder heeft in ieder geval, met deze onbewuste ‘kennis’, haar uiterste best gedaan deze generationele schaduw te doorbreken door mij altijd de hemel in te prijzen. Dat ging op enig moment zelfs gênant voelen. ‘Kom op mam, niet zo overdrijven’. Maar: het heeft er hoe dan ook voor gezorgd dat ik een stevig gefundeerd gevoel van eigenwaarde heb.

Het doel van Human Design is om je te helpen jezelf te zijn, door je geconditioneerde denkgeest (of: verstand) autoriteit te ontnemen en die te leggen waar hij hoort.
Verstand is nóóit je autoriteit.
Mijn moeder had, net als ik, emotionele autoriteit vanwege haar gedefinieerde Solar Plexus.

Als je emotionele autoriteit hebt, ben je niet ontworpen om spontaan te zijn. Je hebt tijd nodig om beslissingen te nemen. Toen ik dit over mijn eigen ontwerp las, slaakte ik een zucht van verlichting. Ik ben inderdaad niet spontaan als het gaat om onvoorbereid iets doen. Uit eten gaan. Iets kopen. Ik heb dat altijd als een soort handicap ervaren, maar het hoort dus gewoon bij me. En bij mijn moeder.
En als de vermoedelijke kaart van mijn vader klopt, en hij inderdaad wél ontworpen was om spontaan te zijn, verklaart dat veel momenten van frictie tussen mijn ouders. Mijn vader kon ‘in het moment’ besluiten een time-share-appartement op de Canarische Eilanden te kopen. Mijn moeder deed haar best hem te overtuigen daar toch op z’n minst een nachtje over te slapen, maar dat was altijd aan dovemansoren.
Als je je emoties onderdrukt of opkropt (zoals velen van ons geleerd zijn te doen als we zo zijn opgevoed) kunnen ze allerlei lichamelijke problemen veroorzaken. Mijn moeder was nooit ziek. Ik denk dat ik hieruit mag concluderen dat zij haar emoties niet opkropte. Ik heb haar vaak zien huilen, schaterlachen, schrikken enzovoort. Zij maakte van haar hart geen moordkuil. In tegenstelling tot mijn vader, in tegenstelling tot ikzelf. Wij hielden ons vaak ‘groot’, en waren (dientengevolge) vaker ziek dan mam.
Het is gemakkelijk om in dingen te springen op het moment dat ze goed voelen, om de volgende dag wakker te worden twijfelend of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. Wachten op duidelijkheid helpt een aantal van de spijtgevoelens die je misschien in je leven hebt gehad, te vermijden. Ik denk dat mijn moeder ‘wijzer’ was met haar emotionele autoriteit dan ik, destijds. Ze had meer geduld dan ik, en heeft mij meerdere keren geprobeerd te behoeden voor een te snel in euforie gemaakte keuze.
Deze wijsheid kwam wellicht vooral vanuit haar gedefinieerde Hartcentrum, waar onder meer de wilskracht woont die ervoor zorgt dat als je iets belooft, je dat ook nakomt, zonder spijt. Ik heb dat centrum ongedefinieerd. Ik heb heel wat dingen in hartstocht beloofd die ik niet na kon (en na een nachtje slapen ook niet WILDE) nakomen…